Historia
Pierwsze informacje o osadzie Przysucha (Przesucha) pochodzą z 1415 r. W l. 1508-1509 Przysucha należała do rodu Morsztynów, następnie do Męciny i parafii Skrzyńsko. Kolejny właściciel, Antoni Czermiński z Czermna herbu Jelita, w 1710 r. otrzymał od Augusta II Mocnego przywilej osadzania tu rzemieślników i organizowania targów, czyli faktyczne prawa miejskie. Przysucha rozwijała się intensywnie. Dzięki spiętrzeniu wód Radomki i utworzeniu 9 stawów, powstał system, który napędzał maszyny kuźnic, papierni, młynów do mielenia rud, szabelni, tartaku i olejarni.
W 1723 r. zlokalizowano w Przysusze żydowskie miasto z rozwiniętym handlem i usługami, ważny ośrodek chasydyzmu. Powstała synagoga i kirkut. W 1745 r. zaczęła się tu sprowadzać ludność katolicka. Oddzielne prawa miejskie miała dzielnica żydowska, oddzielne polska i oddzielne niemiecka.
We wrześniu 1939 r. Przysucha została zbombardowana. Do getta trafiło ponad 5 tys. Żydów. Większość zginęła w Treblince. W okolicznych lasach toczyły się walki partyzanckie.

Współczesność
Przysucha leży na pograniczu Wyżyny Kieleckiej i Niziny Mazowieckiej, w odległości 36 km na zachód od Radomia. Miasto powiatowe, w pobliżu przepływa rzeka Radomka. Historycznie należy do Małopolski. Ma około 6500 mieszkańców.