Miron Białoszewski (1922-1983)
Urodził się 30 czerwca 1922 roku, zmarł 17 czerwca 1983 roku. Poeta, prozaik, dramatopisarz i aktor teatralny.

Białoszewski przez całe życie był związany z Warszawą. Tu się urodził, mieszkał i zmarł. W chwili wybuchu II wojny światowej chodził do III klasy gimnazjum. Maturę zdał na tajnych kompletach i zaczął studia na tajnym Uniwersytecie Warszawskim, na polonistyce. W czasie okupacji, w latach 1942-1944, wraz ze Stanisławem Swen Czachorowskim prowadził konspiracyjny Teatr Swena. Po Powstaniu Warszawskim, razem z ojcem trafił do obozu tymczasowego w Lamsdorf. Skierowano ich na budowę gazowni w Opolu. Uciekli stamtąd do Częstochowy. Do Warszawy wrócili w lutym 1945 roku. Po wojnie krótko mieszkał w Garwolinie, w którym zamieszkała jego matka.

Białoszewski, zanim został dziennikarzem, pracował na Poczcie Głównej. Potem były redakcje, m.in. Kuriera Codziennego, Wieczoru Warszawy i Świata Młodych. Przede wszystkim jednak był literatem, związanym z tzw. pokoleniem Współczesności.
W 1955 roku, razem z Lechem Emfazym Stefańskim, założył tzw. „Teatr na Tarczyńskiej”, w którym grał i wystawiał własne sztuki. W tym samym roku debiutował w krakowskim Życiu Literackim, wraz z m.in. Zbigniewem Herbertem, a pierwszy tom jego wierszy, Obroty rzeczy, ukazał się rok później. Potem były kolejne. Zyskał popularność, co pomogło mu otrzymać przydział na mieszkanie przy pl. Dąbrowskiego 7. Zamieszkał w nim z życiowym partnerem, malarzem Leszkiem Solińskim. Ich homoseksualny związek był powodem wyrzucenia Białoszewskiego w 1953 z redakcji Świata Młodych za naruszenie obyczajów. Pod tym adresem istniał też jego, kolejny już, „Teatr Osobny”.

W latach 70. ubiegłego wieku zyskał sławę jako prozaik. Pamiętnik z powstania warszawskiego, Donosy rzeczywistości, Szumy, zlepy, ciągi przyjmowano co najmniej z zainteresowaniem. W 1975 roku skierowano go do sanatorium w Konstancinie na renwalescencję. Był po zawale. Oczywiście, podczas choroby wciąż pisał. Tak powstał Zawał, książka wydana w 1977 roku. Konstancin pierwotnie był jej częścią. Jednak na etapie prac redakcyjnych Białoszewski zmienił koncepcję i potraktował Konstancin jako odrębną całość, odkładając wydanie na później. W efekcie ukazał się on już po jego śmierci, w 1991 roku. Jest to dziennik Mirona Białoszewskiego z pobytu w sanatorium w tym podwarszawskim uzdrowisku w lutym i marcu 1975 r.

W 1976 roku po raz ostatni przeprowadził się – na ul. Lizbońską 2 m 62 na prawym brzegu Wisły. Tam powrócił do poezji, wydał też wówczas nowe tomy wierszy. Zmarł 17 czerwca 1983 roku, po kolejnym zawale serca. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Twórczość
Poezja: Obroty rzeczy (1956), Rachunek zachciankowy (1959), Mylne wzruszenia (1961), Było i było (1965), Wiersze (1976), Poezje wybrane (1976), Miron Białoszewski (1977), Odczepić się (1978), Wiersze wybrane i dobrane (1980), Trzydzieści lat wierszy (1982), Oho (1985).
Dramaty: Teatr Osobny (1973).
Wiersze i proza: Rozkurz (1980), Stara proza. Nowe wiersze (1984), Obmapywanie Europy. Aaameryka. Ostatnie wiersze (1988 – pośmiertnie).
Proza: Pamiętnik z powstania warszawskiego (1970), Donosy rzeczywistości (1973), Szumy, zlepy, ciągi (1976), Zawał (1977), Przepowiadanie sobie(1981),Konstancin (1991 – pośmiertnie), Chamowo (2009 – pośmiertnie).