Jan Lemański (1866-1933)
Jan Lemański, poeta, satyryk i bajkopisarz okresu Młodej Polski, urodził się 7 lipca 1866 r. w Głażewie pod Płockiem, a zmarł w 1933 roku w Warszawie. Jego rodzicami byli Marianna z Nadratowskich i Piotr Lemańscy. Jan ukończył w Płocku gimnazjum - słynną "Małachowiankę", najstarszą szkołę w Polsce, dziś Liceum Ogólnokształcące im. Marszałka Stanisława Małachowskiego w Płocku, a następnie studiował na wydziale prawnym Uniwersytetu Warszawskiego.

Od roku 1894 publikował drobne utwory w pismach warszawskich. W latach 1901-1907 wchodził w skład redakcji pisma Chimera, w którym często publikował swoje utwory. Krótko, bo tylko przez dwa lata, był mężem poetki, Marii Komornickiej, z którą się rozwiódł. Autor m.in. „Bajek” (1902). W jego twórczości widać motywy satyry obyczajowej. W oryginalnych, symboliczno-lirycznych bajkach ironiczna refleksja nad naturą ludzką łączy się z ostrą satyrą na mieszczański utylitaryzm. Stworzył nowy typ bajki z wyraźnymi elementami drwiny. Satyryczną twórczość Lemańskiego można uważać za prekursorską w stosunku do "Zielonego Balonika".

W okresie międzywojennym był urzędnikiem w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Pod koniec życia pracował jako cenzor filmowy. Wtedy wycofał się z życia literackiego i zaprzestał działalności.

Twórczość: Bajki (1902), Proza ironiczna (1904), Colloquia (1905), Nowenna (1906), Baśń o prawdzie (1910), Zwierzyniec (1912), Bajki o zwierzętach (1916), W kraju słońca (1919?), Toast (1923), Ofiara królewny (1906) – powieść fantastyczna, poemat satyryczny Księga rodzaju (1911), opracowanie Satyra polska (1914).