Bazylika Katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Płocku

Pierwsza katedra została wzniesiona w 1144 r. Była wielokrotnie niszczona przez najeźdźców i kataklizmy. Za każdym razem odbudowywana, dziś jest mieszanką różnych stylów architektonicznych. W świątyni znajduje się kopia słynnych, wykonanych z brązu drzwi płockich, których oryginał powstał w połowie XII w. Katedra płocka to największa nekropolia mazowieckich władców, dokumentująca prawie 250 lat sprawowania władzy na niezależnym Mazowszu. Źródła historyczne wspominają, że w podziemiach płockiej katedry wieczny spoczynek znaleźli: zmarły w 1247 r. Konrad Mazowiecki, jego wnuk Bolesław II oraz prawnuk Wacław Płocki zwany Wańko, jego syn Bolesław III, a także inny prawnuk Konrada Mazowieckiego, Siemowit III, jego brat Kazimierz oraz synowie Siemowit IV i Henryk, który był biskupem płockim. Spoczęli tu ponadto synowie Siemowita IV: Kazimierz II i Władysław I, a także synowie tego ostatniego: Siemowit VI i Władysław II oraz ostatni książę, który sprawował rządy na ziemi płockiej, zanim została ona włączona do Polski w 1495 r. – Janusz II. Połowa książąt rządzących na Mazowszu spoczęła w Płocku. Gdzie jednak szukać ich grobów? W XIX w. badacze weszli do podziemi płockiej katedry, poszukując szczątków Bolesława Krzywoustego i jego ojca, Władysława Hermana. Bolesława poznali ponoć po zniekształconym nosie. Szczątki władców, którzy z Płocka rządzili całą Polską, zostały przeniesione do specjalnego sarkofagu, który dziś można oglądać w Kaplicy Królewskiej. Odkryto wtedy też kości książąt mazowieckich. Nie wystawiono im jednak specjalnego sarkofagu, lecz złożono pod posadzką u stóp władców Polski. Tam też znajdują się do dzisiaj.